Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ερωτικές Ιστορίες: Άλλαξα


-Άλλαξα, στο λέω αλήθεια, άλλαξα!
-ΑΛΗΘΕΙΑ; Για ποια αλήθεια μιλάς; 
-Δεν είμαι όπως ήμουν, θα το δεις! Δώσε μου μόνο μια ευκαιρία, σε παρακαλώ...
-Ευκαιρία; Κι άλλη; Να φανταστείς ότι μέχρι τώρα δεν πίστευα καν στη δεύτερη ευκαιρία και στην περίπτωσή σου οι ευκαιρίες ξεπέρασαν τα δάχτυλα των δύο μου χεριών. 
-Δεν είναι αλήθεια αυτό. Υπερβάλλεις! Όπως πάντα, υπερβάλλεις!
-Ναι, είμαι άνθρωπος της υπερβολής εγώ. Υπερβάλλω κι όταν αγαπάω, κι όταν τα δίνω όλα, κι όταν αδειάζω από συναισθήματα. Πάντα υπερβάλλω.
-Θα μου δώσεις; Σε παρακαλώ.
-Δεν έχω για να δώσω, μην παρακαλείς. 


Μια γνώριμη σκηνή, ένας γνώριμος διάλογος, που κάθε φορά βιώνεται τόσο διαφορετικά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που νιώθουν -τουλάχιστον για λίγα λεπτά- πως μόνο εκείνοι υποφέρουν, πως μόνο εκείνοι έχουν αισθανθεί έτσι, έχουν αγαπήσει και έχουν πληγωθεί. Μα όχι. 
Άραγε έχει αλλάξει πραγματικά κανείς; 


-Έκανα λάθος, το αναγνωρίζω.
-Τι αναγνωρίζεις δηλαδή; 
-Δεν θέλω να αλλάξεις τίποτα, σε θέλω έτσι όπως είσαι. Έτσι σ' αγάπησα, έτσι σ'αγαπώ. 
-Όταν μου γυρνούσες την πλάτη, όταν επιβεβαίωνες κάθε εφιάλτη μου, τότε ήθελες να αλλάξω. Αυτό ήθελες...
-Τώρα δεν το θέλω. Βιάστηκα. Πιέστηκα. Μίλησα εν βρασμώ ψυχής. 
-Μία φορά μπορεί να μίλησες εν βρασμώ ψυχής. Τη δεύτερη; Την τρίτη; 
-Άκου..
-Την τέταρτη; 
-Άκου!
-Τι;
-Όλα τα ζευγάρια περνούν μια κρίση κάποια στιγμή. Όλοι κάποια στιγμή δειλιάζουν, φοβούνται, θέλουν κάτι καλύτερο. 
-Ναι, έτσι είναι. Όμως εδώ δεν μιλάμε για μία κρίση, για μια στιγμή. Μιλάμε για μία διαρκή κρίση, για πολλές στιγμές, για πολλούς φόβους. Ε, λοιπόν, εγώ δεν φοβάμαι. 
-Ούτε κι εγώ φοβάμαι. 
-Φοβάσαι. Και αυτό για μένα είναι λίγο. 


Κι αν κάποιος άλλαξε στ' αλήθεια, δεν άλλαξε στο βάθος του, δεν άλλαξε το υλικό του. Ίσως άλλαξε κάποιες συμπεριφορές, κάποιες σκέψεις ή τον τρόπο που αντιδράει σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι αυτό πιο σημαντικό είναι, αν με ρωτάτε. Να μπορείς να αξιολογείς διαφορετικά (τα "θέλω" σου, τα "δεν θέλω" σου και τις ανάγκες σου), να μπορείς να δίνεις στο καθετί την βαρύτητα που του αναλογεί και τίποτα παραπάνω, να μπορείς να φεύγεις από ό, τι μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο της ευτυχίας σου 
και να χαμογελάς στον εαυτό σου την επόμενη ημέρα.



-Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. 
-Μακάρι να γύριζε.  
-Θα το' θελες;.
-Ναι. Θα το' κανα. 
-Και τι θα άλλαζε
-Εγώ θα άλλαζα. Εγώ. Θα τα άλλαζα όλα. 
-Όλο αλλαγές. Μην μπαίνεις στον κόπο.
-Δεν θα 'θελες;
-Την αλήθεια; Όχι, δεν θα'θελα. 
-Γιατί;
-Γιατί ακόμη και τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, δεν θα ήθελα να τις ξαναζήσω, γιατί έτσι θα έχαναν αυτή τη μαγεία της μοναδικότητάς τους. Πόσο μάλλον να ξαναζήσω όλο αυτό.. 
-Δεν συγχωρείς ποτέ; 
-Φυσικά και συγχωρώ. Δεν ξεχνώ, όμως. Γιατί αν ξεχάσω είναι σαν να ξεχνώ το μάθημα που πήρα, σαν να διαγράφω αυτό το μέρος του εαυτού μου που έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή κάπου, κάποτε. 

Δεν είπαν περισσότερα. Ποιος ο λόγος, άλλωστε; Αυτό που για κάποιες στιγμές τους είχε ενώσει, δεν υπήρχε πια. Και δεν ήταν ούτε ο εγωισμός που είχε μπει μπροστά, ούτε ο πόνος, ούτε τίποτα. Ήταν η αλήθεια. Δεν υπήρχε τίποτα, πέρα από αναμνήσεις, από ένα παρελθόν κοινό, συγκεκριμένο. 
Με αρχή, μέση και τέλος. 



-Ας μην πούμε κάτι άλλο. Φτάνει. 
-Διακρίνω μεγάλη σιγουριά από την πλευρά σου. Αν αλλάξεις γνώμη...
-Δεν θα αλλάξω. Έβαλα τελεία και προχώρησα. Και μόνο χαρά νιώθω γι' αυτό. 
-Δεν ήσουν έτσι. Σκλήρυνες. 
-Όχι, όχι, μην το λες. Δεν είναι σκληρότητα. Το αντίθετο: τώρα μπόρεσα να δω λίγο πιο γλυκά τον εαυτό μου, να σταματήσω να τον επικρίνω και τον μαλώνω και θέλω να τον δω ευτυχισμένο. 
-Σου το εύχομαι.. Σου το εύχομαι να περνάς πάντα όμορφα. Και να γελάς.  
-Κι εσύ το ίδιο. 
-Αντίο. 

Γυρίζουν τις πλάτες, κάνουν διάφορες σκέψεις, θυμώνουν για λίγα λεπτά, ίσως και να βουρκώνουν. Ένας από τους δύο νιώθει πιο σίγουρος, έχει πια μάθει τι σημαίνει να μπορείς να λες "αντίο" και να ξεκινάς από την αρχή χωρίς κανένα βάρος, χωρίς θυμό. Και χαίρεται που ζει ξανά, που ρισκάρει, που δοκιμάζει νέα πράγματα, που ψάχνει το άλλο του μισό. Ένας από τους δύο ίσως και να σκέφτεται: 
"Εσύ μπορεί να μην άλλαξες, όμως ΕΓΩ ΑΛΛΑΞΑ". 


Διαβάστε κι άλλες ερωτικές ιστορίες 
και 

6 σχόλια:

  1. Μπράβο, Ναταλία!
    Τα μαθήματα κάποια στιγμή αποδίδουν και μας φέρνουν στη ΓΝΩΣΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκτός πια, κι αν είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως.. ή αν κοιτάς μόνο τα λάθη των άλλων...

      Διαγραφή
  2. Can we really change? Do we change?
    Maybe we just become older and wiser,learning from our previous mistakes.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όλο το νόημα της ζωής νομίζω κρύβεται στο να αποδεχτούμε ακριβώς αυτό. Πως όλοι αλλάζουμε γιατί όλοι μας είμαστε τόσο ρευστοί! Και αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό από μόνο του. Απλά συμβαίνει, αρκεί να σταματήσουμε να προσπαθούμε να μην το παραδεχτούμε.

    Δεν έχει σημασία πόσο του αντιστεκόμαστε, ο εαυτός μας βρίσκει τον τρόπο ή εξαναγκάζεται από τις εμπειρίες της ζωής του να αλλάζει. Ο καθένας μας άλλωστε έχει μέσα του χιλιάδες πρόσωπα, χιλιάδες αποχρώσεις της προσωπικότητας του και κάθε φορά μία υπερισχύει κάνοντας τον να πιστεύει πως "αυτό είμαι". Την επόμενη στιγμή, φάση, χρόνο θα πει "αυτό είμαι" και θα εννοεί κάτι τελείως διαφορετικό εκτός από κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά.

    Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ακόμα προσπαθώ να αποδεχτώ ότι έχω όχι δικαίωμα αλλά σχεδόν υποχρέωση να αλλάζω και να εξελίσομαι. Αλλά όσο το προσπαθώ τόσο πιο ελεύθερη νιώθω με τον εαυτό μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο ωραίο σχόλιο, πόσο ωραία άποψη. Έτσι είναι, όντως. Εγώ συχνά νομίζω ότι μόνο ο καιρός αλλάζει και όχι οι άνθρωποι. Αλλά αλλαγές γίνονται πολλές. προσωπικά, προσπαθώ προς το καλύτερο. και αυτό θα ήθελα και για τους γύρω μου. ουτοπικό?

      Διαγραφή

Write me your comments