The Red Studio: Natural II

Δεν είμαι παιδί της πόλης. Oύτε του χωριού. Μεγάλωσα σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη, που για κάποιους, μεγαλωμένους στην Αθήνα, φαινόταν σαν χωριό. Για μένα, όμως, χωριό ήταν και είναι ένα: το ΧΩΡΙΟ της μαμάς μου, ο Σταθάς, στην Αιτωλοακαρνανία. Εκεί, όπου περνούσαμε μέρος των καλοκαιριών μας και που, όπως έχω ήδη γράψει σε προηγούμενο ποστ μου, αποκτήσαμε εμπειρίες που αποτελούν πλέον υπέροχες αναμνήσεις.

Αυτές τις αναμνήσεις προσπαθώ να αναβιώνω κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Περπατώ στις ίδιες διαδρομές, κάνω πεζοπορία στα ίδια μονοπάτια στο βουνό, πίνω καφέ δίπλα στο ποτάμι, μετράω αστέρια (εντάξει, τόσο ξάστερο ουρανό δεν έχω δει ποτέ, πουθενά αλλού) και τρώω φρέσκα λαχανικά από το περιβόλι. Στο Χωριό μένει σήμερα η γιαγιά μου (μέχρι πριν από λίγα χρόνια ζούσε και η προγιαγιά μου), η οποία είναι η πιο ασυνήθιστη γιαγιά του κόσμου.

Για του λόγου το αληθές: η γιαγιά μου δεν είναι από αυτές που φορούν μαντίλι στο κεφάλι, ούτε που φτιάχνουν σινιόν (δηλ. κόστο) στα μαλλιά. Έχει αγορίστικο χτένισμα, φοράει -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- παντελόνι, βγαίνει με τις γαλότσες της να ποτίσει τα λαχανικά της (τα φροντίζει προσωπικά η ίδια) και να ταΐσει τις κότες και τις γάτες της, δεν πλέκει, δεν λέει παραμύθια, καπνίζει, διαβάζει μοντέρνα μυθιστορήματα και οδηγεί αυτοκίνητο(!).

Παραπάνω: Οι κότες και οι γάτες της γιαγιάς μου, τα καλαμπόκια και τα κρεμμυδάκια της, τα ντοματάκια, η αυλόπορτα, η γέφυρα στο ποτάμι που πίνουμε καφέ παραδοσιακά, οι διαδρομές της πεζοπορίας μας. Α, δεν σας είπα. Η γιαγιά μου λέει ιστορίες. Αλλά μόνο αληθινές ιστορίες. Από αυτές που συνήθως είναι σκληρές και που δεν θέλεις να τελειώσουν. Γι' αυτό δεν την αδικώ που επέλεξε να ζει εκεί, έτσι.

Άλλωστε, αυτό αντικρίζει όταν ανοίγει το παράθυρο κάθε πρωί.