Είναι κάποιες παραστάσεις που θέλω να τις δω απλά και μόνο γιατί μου "μιλάει" ο τίτλος τους και ενστικτωδώς θεωρώ ότι θα μου... "μιλήσουν" κι εκείνες. Το Από τι ζουν οι άνθρωποι ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ας πούμε, μάλιστα, ότι σχεδόν απέφυγα να διαβάσω ακόμη και την υπόθεση της παράστασης προκειμένου να μην έχω καμία ιδέα τι θα παρακολουθήσω. Ήξερα μόνο αυτό το ερώτημα.
Από τι λες εσύ ότι ζουν οι άνθρωποι;" με είχε ρωτήσει ο Γιώργος Νανούρης τον Σεπτέμβριο, όταν -παράλληλα με τις πρόβες για το Cabaret- προετοίμαζε με τους Όλια Λαζαρίδου και Ηλία Κουνέλα το συγκεκριμένο ανέβασμα. "Από αγάπη", του είπα, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς να το σκεφτώ καν. Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως αν το σκεφτόμουν έστω και λίγο, το πιθανότερο θα ήταν να έχω δώσει μια άλλη, πιο προσγειωμένη ή κυνική απάντηση: ζουν από το οξυγόνο, από τον αέρα, από τη φροντίδα του εαυτού τους, από το γέλιο, από το φαγητό ή στη χειρότερη των απαντήσεων, ζουν από τα... χρήματα.
Πόσο ενθαρρυντικό για τον κόσμο που ζούμε, και για τον ρόλο της Τέχνης μέσα σε αυτόν, όταν οι καλλιτέχνες επιλέγουν να ανεβάσουν μια τόσο σύντομη, απλή και παραμυθένια ιστορία (βασισμένη σε διήγημα του Λ. Τολστόι), με υπέροχη μουσική (του Κωνσταντίνου Βήτα) και ευφάνταστο σκηνικό τοπίο (της Κατερίνας Χριστίνας Μανωλάκου) προκειμένου να μας υπενθυμίσουν να μην χαλαρώσουμε τους δεσμούς με τα πιο γλυκά συναισθήματα που έχουμε μέσα μας:
την Καλοσύνη, τη διάθεση για Προσφορά, την Αγάπη.
Να, τώρα, για παράδειγμα, σε αυτή την εποχή της κρίσης: Αν μας έλεγε κανείς λίγο καιρό πριν πως θα έχουμε λιγότερα και πως αυτά τα λιγότερα θα χρειαζόταν να τα μοιραστούμε κιόλας, θα λέγαμε πως είναι αδύνατον να ζήσουμε έτσι. Σωστά; Κι όμως, όταν αυτά τα λιγότερα ήρθαν, όσοι τα μοιραστήκαμε ή όσοι δεχτήκαμε βοήθεια, γίναμε πλουσιότεροι -όχι χρηματικά, αλλά συναισθηματικά.
Από τι ζουν οι άνθρωποι, αν όχι από αγάπη; Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι,
να μην υπάρχει καμία άλλη απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Η ιστορία: Ένας φτωχός παπουτσής, την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα, βγήκε τουρτουρίζοντας έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου, έπεσε πάνω σ' ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια αλυσίδα από παράξενα συμβάντα που θα αποκαλύψουν στον ίδιο και τη γυναίκα του τη μία και μοναδική αλήθεια, την απάντηση στο ερώτημα "από τι ζουν οι άνθρωποι".
Ευχαριστούμε Γιώργο, Όλια και Ηλία που προσθέσατε στη θεατρική Αθήνα το παραμύθι που χρειαζόμασταν, όχι για να ονειροπολήσουμε, αλλά αντίθετα, για να προσγειωθούμε στα ουσιώδη της ζωής μας, που ακόμη κι αυτά, χωρίς αγάπη δεν τα θέλουμε ή δεν τα χρειαζόμαστε.
Περισσότερα για την παράσταση στη σελίδα του Ελληνικού Κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments