Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ερωτικές Ιστορίες: Μόνος/η

αυτός
"Κάποιες φορές -αρκετά συχνά, για να είμαι ακριβής- δεν καταλαβαίνω τίποτα. Απολύτως τίποτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί, πώς, πότε, με ποιο σκεπτικό, και με ποια παρόρμηση, ή επιθυμία, ή τρέλα του μυαλού, το έκανες αυτό. Δεν καταλαβαίνω τι σκεφτόσουν, τι ήθελες να πεις -αν ήθελες να πεις κάτι δηλαδή, γιατί μεταξύ μας υποψιάζομαι πως δεν ήθελες να πεις τίποτα. Προσπαθώ να εξηγήσω, να βρω μία λογική σύνδεση μεταξύ αυτού που κάνεις και αυτού που εγώ καταλαβαίνω από αυτό που κάνεις. Άλλοτε δικαιολογώ λάθη, επιτρέπω λάθη και άλλοτε επαναλαμβάνω λάθη, επιτρέπω εγώ σε μένα να τα επαναλάβω. Προσπαθώ να σε νιώσω, να σε αφήσω, να σου επιτρέψω, να μην σε τρομάξω, να μην σε πανικοβάλλω, να σε αφήσω να εκφραστείς, να κινηθείς ελεύθερα, να θέσεις τα όριά σου -τα πολύ μικρά, συνήθως, όριά σου, που σταματούν εκεί που ξεκινάει η λέξη "μαζί". Προσπαθώ να καταλάβω, να εξηγήσω, να επιτρέψω, να ερμηνεύσω. Και ταυτόχρονα, θέλω κι εσύ να με νιώσεις, να με αφήσεις, να μου επιτρέψεις να θέσω όρια, να πω τι σκέφτομαι, να γκρινιάξω, να απαιτήσω, να αγκαλιάσω, να αγαπήσω, να μουρμουρίσω, να ταιριάξω". 

αυτή
"Συνήθισα τη μοναξιά, και την ελευθερία, και την ανεξαρτησία, ναι, σε σημείο τρομακτικό, σε σημείο που δεν μπορώ να φανταστώ μία εικόνα με δύο πρόσωπα να κάνουν το ίδιο πράγμα, να πηγαίνουν στα ίδια μέρη και να περπατούν μαζί σε δρόμους μεγάλους συζητώντας για το χρώμα των δέντρων ή του ουρανού. Δεν μπορώ να χωρέσω, ξέχασα να συμφωνώ, δυσκολεύομαι να υποχωρήσω, αρνούμαι να καταπιεστώ, τρέχω να φύγω. Τρέχω. Φεύγω, γυρίζω στον χώρο μου, ουφ, τι ανακούφιση να αφήνεις πίσω σου όλους αυτούς τους τρελαμένους που φοβούνται μήπως τους εγκαταλείψει το ταίρι τους, που τρέμουν στην ιδέα να μείνουν μόνοι τους, χωρίς ταίρι, χωρίς ταίριασμα, χωρίς περπάτημα στους μεγάλους δρόμους συζητώντας για χρώματα και τραγούδια. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα πως περπατούσα σε έναν μεγάλο δρόμο. Κοιτούσα μπροστά και δεξιά και αριστερά και έβλεπα ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα, σαν μπογιά σε τοίχο, υπέροχο, δροσερό, ελπιδοφόρο. Ο δρόμος μεγάλος, όμως ο ουσιαστικός χώρος μικρός, η ανάσα να λιγοστεύει, κι εγώ με ενθουσιασμό για αυτό το υπέροχο γαλάζιο να θέλω με την τελευταία μου πνοή να πω σε κάποιον, σε κάποιον που αγαπώ: "κοίταξε! κοίταξε αυτό το μπλε χρώμα, πόσο χαίρομαι που το βλέπουμε μαζί". Ξύπνησα χαρούμενη. 

6 σχόλια:

  1. Ναταλία, πιστεύω πως κάποια στιγμή πρέπει να συγκεντρώσεις όλες αυτές τις όμορφες ιστορίες και να φτιάξεις δειλά δειλά το πρώτο σου βιβλιο!!!!Σου αξίζει!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δειλά δειλά Χαρούλα μου τις δημοσιεύω εδώ, πόσο μάλλον να προχωρήσω παρακάτω! Σ' ευχαριστώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για την ενθάρρυνση και τη στήριξη!! Όσο υπάρχουν τέτοιοι αναγνώστες, όλα γίνονται! :))

      Διαγραφή
  2. Αν οι άνθρωποι μαθαίναμε τη διαφορά της μοναχικότητας και της μοναξιάς, ίσως ήμασταν ένα βήμα πιο κοντά στο να μη θεωρούμε τις σχέσεις σαν κάποια τρομακτική φυλακή ή τον προσωπικό μας χρόνο μακριά από το ταίρι μας σαν εφιαλτική καταδίκη. Ο καθένας από εμάς χρειάζεται χρόνο να αποτραβηχτεί, να κάνει τα δικά του, να αναπνεύσει μόνος και να εξελιχθεί μόνος και έπειτα να επιστρέψει για να μοιραστεί, να αγκαλιάσει, να παρασύρει και τον άλλο στην εξέλιξη. Ακόμα κι αν αυτό το μόνος σημαίνει μόνος στον καναπέ του σαλονιού όσο ό άλλος/ άλλη είναι στην κουζίνα π.χ. Είναι πολύ δύσκολο μάθημα, αφού οι τάσεις μας είναι προς τα άκρα. Ή μόνοι ή μαζί συνεχώς και ανεξάντλητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Wow. Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα, ούτε να συμφωνώ περισσότερο, καθότι προσωπικά, όπως ξέρουμε, κινούμαι αρκετά συχνά στα άκρα. Ή μάλλον συνέχεια.

      Διαγραφή
  3. Like you Nat...I love Blu Blu"s comment...agree 100%...I love it when I am alone.....but love it when all my family come home too....we all need our "space"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. thank you Susan! blu blu is my best friend, and we really have much in common. this opinion is among them. glad you like it! xxxx

      Διαγραφή

Write me your comments